Przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Polsce

Przedstawicielstwo jest biurem Komisji Europejskiej w Polsce z siedzibą w Warszawie.

Naszym zadaniem jest:

objaśnianie wpływu polityki UE na życie obywateli w Polsce
udzielanie polskiemu rządowi oraz innym organom i zainteresowanym stronom w Polsce informacji o UE
oferowanie informacji służbom prasowym i medialnym w Polsce na temat aktualnej polityki UE
reprezentowanie Komisji Europejskiej w Polsce
informowanie Komisji Europejskiej w Brukseli na temat aktualnej sytuacji politycznej, gospodarczej i społecznej w Polsce.

Komisja ma swoje przedstawicielstwa we wszystkich 28 państwach członkowskich UE, a także przedstawicielstwa regionalne w Barcelonie, Belfaście, Bonn, Cardiff, Edynburgu, Marsylii, Mediolanie, Monachium i Wrocławiu. Informują one media i społeczeństwo o polityce UE oraz powiadamiają Komisję Europejską o ważnych wydarzeniach w kraju.

Więcej informacji: https://ec.europa.eu/poland/

Janusz Lewandowski – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Znowu jestem w Parlamencie Europejskim, ale wcześniej wiele się działo. Szczęśliwy los sprawił, że bywałem w odpowiednim czasie, w właściwym miejscu i dlatego mogłem być świadkiem, a nawet uczestnikiem przełomowych wydarzeń tworzących najnowszą historię Polski. Byłem przy narodzinach „Solidarności” w roku 1980 w Gdańsku, uczestniczyłem w pierwszych krokach polskiej reformy ustrojowej na progu lat 90-tych, wreszcie byłem członkiem pierwszego naszego desantu na Brukselę, gdy Polska debiutowała na arenie europejskiej. Wtedy właśnie, w roku 2004 wrzucono mnie na głęboką wodę, mianując szefem komisji budżetowej europarlamentu. Wymusiło to przyspieszony kurs uczenia się niezwykłe skomplikowanych finansów UE, by nie być szefem malowanym i obronić się pośród starych graczy z Zachodu, nierzadko z 10-15-letnim stażem. Udało się to połączyć – dzięki ogromnemu zaangażowaniu i zdolnościom Angeliki Chomickiej – z organizacją masowych imprez w Brukseli z okazji wejścia Polski do Unii Europejskiej, a w roku 2005 z okazji 25-lecia „Solidarności”. Śmiem twierdzić, że takiej promocji Polska wcześniej nie miała! I długo nie będzie miała!

Wysiłek włożony w opanowanie trudnej sztuki budżetowej przygotował mnie do roli unijnego komisarza ds. budżetu. Kryło się w tym kolejne wyzwanie, bowiem batalia o fundusze europejskie na lata 20014-20 rozegrała się w czasie głębokiego kryzysu, a ten idzie w parze z egoizmem. Złożyłem publicznie obietnicę, że Polska otrzyma 300 mld złotych i dotrzymałem słowa, z nawiązką, wbrew niekorzystnym okolicznościom. Budżet jest mniejszy, a Polska ma więcej – kiedyś będzie można ujawnić kulisy tego budżetowego cudu, który był popisem sprawności w europejskich rozgrywkach polskiej ekipy a w szczególności mojego gabinetu.

Z takim oto zapasem doświadczeń wracam do Parlamentu Europejskiego. Jest to miejsce spotkania rozmaitych kultur i tradycji 28 krajów. Przybyło w nim otwartych przeciwników Unii, których jakoś nie parzą europejskie diety. Wśród nich są, niestety, Polacy, chociaż imperialna polityka Kremla powinna otrzeźwiać i uświadamiać wartość europejskiej solidarności.

Więcej informacji: http://januszlewandowski.pl/

Jarosław Wałęsa – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Urodziłem się 13 września 1976 roku w Gdańsku.

Od wczesnych lat szkolnych byłem zaangażowany w organizacjach młodzieżowych i sportowych. W 1991 roku rozpocząłem naukę w V Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku. W styczniu 1995 roku wyjechałem do Stanów Zjednoczonych, gdzie ukończyłem szkołę średnią Glastonbury High School w Connecticut. We wrześniu tego samego roku rozpocząłem naukę na Uniwersytecie Świętego Krzyża w Massachusetts.

W 2001 roku otrzymałem dyplom Bachelor of Arts z kierunkiem Politologia. Jestem także absolwentem studiów magisterskich na Uniwersytecie Gdańskim na kierunku Politologia. W tym samym roku zostałem zatrudniony na pozycji analityka struktur medialnych w firmie komputerowej zajmującej się oprogramowaniem MediaMap. Po 12-miesięcznym stażu przeprowadziłem się do stanu Indiana, gdzie podjąłem pracę przy nawiązywaniu kontaktów instytucjonalnych w Instytucie Hudsona, zajmując się głównie współpracą z instytucjami szkół wyższych, oprawą merytoryczną spotkań i posiedzeń oraz krótkimi analizami prasy i działań władz lokalnych.

W grudniu 2002 roku wróciłem do Polski, gdzie zostałem zatrudniony w gdańskim Biurze Lecha Wałęsy. W 2005 roku zostałem wybrany na posła RP z listy Platformy Obywatelskiej. W 2007 roku ponownie otrzymałem mandat poselski.

W czerwcu 2009 roku z powodzeniem kandydowałem w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Zostałem członkiem Komisji Rybołówstwa, zastępcą koordynatora Komisji Petycji, członkiem Delegacji Do Wspólnej Komisji Parlamentarnej UE-Turcja, zastępcą członka Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Delegacji do spraw z Japonią.

W maju 2014 roku wyborcy ponownie okazali mi swoje zaufanie i zdobyłem mandat posła do Parlamentu Europejskiego na kolejną kadencję.

Więcej informacji: http://www.jaroslawwalesa.pl/

Krystyna Łybacka – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Polityk, dr nauk matematycznych, nauczyciel akademicki; ur. 10 lutego 1946 r. w Jutrosinie (pow. Rawicz); zamężna. Od 1968 absolwentka Wydziału Matematyczno – Fizyczno – Chemicznego Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu.
W 1976 obroniła pracę doktorską w Instytucie Matematyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (Losowy podział kwadratu). Pracownik naukowo – dydaktyczny Instytutu Matematyki Politechniki Poznańskiej od 1968 do 2014 roku. W latach 1968-91 pełniła funkcję sekretarza technicznego i naukowego, Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Od 1986 do 1991 była prezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego na Politechnice Poznańskiej. W latach 1978 -1989 była szeregowym członkiem PZPR. Początki działalności politycznej sięgają lat 90-tych. W 1993 wstąpiła do SdRP. Od roku 1991 posłanka na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej I, II i III, IV, V ,VI i VII Kadencji. Była zaangażowana w pracach Sejmowych Komisji: Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży; Komisji Konstytucyjnej; Komisji Obrony; Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych; przewodnicząca Komisji Nadzwyczajnej do Spraw Ratyfikacji Konkordatu; przewodnicząca bilateralnej grupy polsko-francuskiej. W gabinecie Leszka Millera objęła funkcję Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.
W roku 2014 wybrana na Posła do Parlamentu Europejskiego. Pracuje w Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii. Jest również członkiem Delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Rosja i Delegacji do spraw stosunków ze Zgromadzeniem Parlamentarnym NATO. Z ramienia Parlamentu Europejskiego zasiada w Radzie Dyrektorów ENA – École nationale d’administration.

Róża Thun – Poseł do Parlamentu Europejskiego

W połowie 2009 roku wzięłam udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Zaufało mi 153 966 mieszkańców Małopolski i Świętokrzyskiego. To dzięki ich głosom zostałam wybrana europosłanką. Dobrze pamiętam, że ten wynik, to przede wszystkim wielkie zobowiązanie.

Rozpoczęłam pracę w dwóch komisjach: ds. Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Kultury i Edukacji.

W pierwszej troszczymy się o to, by unijne prawo chroniło i promowało interesy konsumentów i zapewniało swobodę przepływu towarów i usług – w ramach wspólnego rynku wewnętrznego. To szereg bliskich nam wszystkim zagadnień – od niższych stawek za połączenia telefoniczne, po bezpieczeństwo naszych dzieci – choćby dzięki normom jakie muszą spełniać zabawki.

Komisja Kultury i Edukacji to z jednej strony ochrona kulturalnego dziedzictwa i kulturowej różnorodności Europy a z drugiej kwestie edukacyjne, jak zwiększenie dostępności młodzieży do programów międzynarodowej wymiany uczniów i studentów.

Więcej informacji: http://www.rozathun.pl/

Danuta Jazłowiecka – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Edukacja

Dyplom magistra-inżyniera Wyższej Szkoły Inżynierskiej (obecnie Politechnika Opolska) (1983),
Tytuł Bachelor of Science Liberal Art wydziału zarządzania Uniwersytetu Wisconsin, USA (1994-1996),
Studia podyplomowe: w zakresie polityki regionalnej i funduszy strukturalnych na Luiss University w Rzymie i w zakresie stosunków międzynarodowych w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku (1999-2000),
Dodatkowe szkolenia: program stypendialny Georgetown University, Waszyngton DC, USA (1994-1996); Międzynarodowy Program Współpracy Rządu Japonii, Japan International Cooperation Agency, Japan National and Development, Tokio, Japonia (1999); „Wzmacnianie wdrażania dorobku wspólnotowego na poziomie regionalnym” w Duńskiej Szkole Administracji Publicznej w Kopenhadze (2000) i WMEnterprise w Birmingham oraz na Uniwersytecie w Londynie (2003).

Doświadczenie zawodowe i polityczne

Własna działalność gospodarcza (1981-1991); założycielka i koordynatorka Polsko-Amerykańskiego Klubu Przedsiębiorczości przy Opolskim Centrum Demokracji Lokalnej (1992-1993); członkini rady nadzorczej Polskiego Radia Opole (1993-1995),
Opolska Agencja Rozwoju Regionalnego (1993-1996); dyrektor Wydziału Rozwoju Regionalnego Urzędu Wojewódzkiego w Opolu (1996-1998); dyrektor Departamentu Integracji Europejskiej Urzędu Marszałkowskiego województwa opolskiego (1999-2003); naczelnik Wydziału ds. Europejskich i Planowania Rozwoju Urzędu Miasta Opola (2003-2005),
Posłanka na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej (wybrana z list Platformy Obywatelskiej, 5. i 6. kadencja): członkini sejmowej Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej, Komisji ds. Unii Europejskiej; przewodnicząca Komisji Rozwoju Regionalnego; przewodnicząca polskiej delegacji parlamentarnej do Parlamentarnego Zgromadzenia Rady Europy; wiceprzewodnicząca Parlamentarnego Zgromadzenia Rady Europy (2005-2009),
Posłanka do Parlamentu Europejskiego (7. kadencji): członkini Grupy Europejskiej Partii Ludowej, członkini Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (EMPL), delegacji ds. stosunków z Chińską Republiką Ludową, członek-zastępca Komisji Gospodarczej i Monetarnej (ECON), delegacji ds. stosunków z USA,
Posłanka do Parlamentu Europejskiego (8. kadencji): członkini Grupy Europejskiej Partii Ludowej, członkini i Wiceprzewodnicząca (2014-2016) Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (EMPL), członkini delegacji UE-Chiny, Specjalnej Komisji ds. Interpretacji prawa podatkowego (TAXE), a także członek-zastępca Komisji Gospodarczej i Monetarnej (ECON), delegacji ds. stosunków UE-Meksyk oraz delegacji do Euro-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego.

Więcej informacji: http://www.jazlowiecka.pl/

Lidia Geringer de Oedenberg – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Poseł do Parlamentu Europejskiego
Wiceprzewodnicząca:
- JURI Komisja Prawna
Członkini:
- PETI Komisja Petycji
- DACP Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE
- DMED Delegacja do Zgromadzenia Parlamentarnego Unii dla Śródziemnomorza
Zastępstwo:
- BUDG Komisja Budżetowa
- D-US Delegacja do spraw stosunków ze Stanami Zjednoczonymi

Wykształcenie:

Akademia Ekonomiczna we Wrocławiu, Wydział Zarządzania i Informatyki, kierunek Cybernetyka Ekonomiczna i Statystyka (1981)
Studia Marketingu w Kulturze w Kolegium Gospodarki Światowej Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie (1997)
Studia uzupełniające: Santander (1998), Amsterdam (1998, 2000), Francuski Instytut Zarządzania w Warszawie (1999), DALF Certyfikat Ministra Edukacji Narodowej Francji (2001)

Kariera zawodowa:

TVP SA: redaktor (1989-2001), dyrektor programowy oddziału we Wrocławiu (2001), wiceprzewodnicząca Rady Programowej oddziału we Wrocławiu (2004-2006)
Tygodnik „Wiadomości Kulturalne”: publicystka (1995-1997)
Międzynarodowy Festiwal „Wratislavia Cantans”: dyrektor generalny (1996-2005)
Filharmonia Wrocławska: dyrektor generalny (2001-2005)
European Festivals Association: członek zarządu (1997-2000), Prezydent Komisji Marketingu (2000-2003)
Ministerstwo Spraw Zagranicznych: Komisarz ds. Muzyki Festiwalu „Europalia Polska” (2000-2002)
Członek Rady Programowej Fundacji Instytut Spraw Publicznych na kadencję 2010-2013
Parlament Europejski – Kadencja 2004-2009:
- Komisja Prawna – Wiceprzewodnicząca
- Komisja Rozwoju Regionalnego
- Komisja Petycji
- Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia
- Komisja Kultury w Zgromadzeniu Parlamentarnym EUROMED
- Komisja Budżetowa (2004-2006)
- Tymczasowa Komisja ds. Wyzwań Politycznych i Środków Budżetowych w Rozszerzonej Unii w latach 2007-2013 (2004-2005)
- Delegacja ds. Stosunków z Państwami Azji Południowej
- Delegacja do Wspólnej Komisji Parlamentarnej UE – Chorwacja
- Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE
Parlament Europejski – Kadencja 2009-2014:
- Kwestor
- Członek:
  - Komisja Prawna
  - Komisja Petycji
  - Delegacja do spraw stosunków z państwami Azji Południowej
  - Tymczasowa grupa ds. oceny wdrożenia statutu posła i statutu asystenta
  - Rada Zarządzająca Forum Lizbońskiego
- Zastępstwo:
  - Komisja Budżetowa
  - Delegacja do współnej komisji parlamentarnej UE-Chorwacja
  - Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE
  - Delegacja do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego
- Pani Poseł Lidia Geringer de Oedenberg jest także członkiem Intergrupy w Parlamencie Europejskim – High-Level Group on Gender Equality and Diversity. Intergrupa ma za zadanie promować równość kobiet i mężczyzn w dostępie do sprawowania funkcji społecznych, kierowniczych i nie tylko.

Więcej informacji: http://www.lgeringer.pl

Jerzy Buzek – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Urodziłem się 3 lipca 1940 roku w Śmiłowicach na Śląsku Cieszyńskim w domu rodzinnym zbudowanym przez mojego dziadka, Jana Szczukę, wieloletniego kierownika polskiej szkoły ludowej. Zaledwie 500 metrów dalej na południe teren wznosi się stromo, tworząc masyw Jaworowego w Beskidzie Śląskim. Tam od wieków była etniczna granica Polski. Dziś ta mała wioska, położona kilka kilometrów od Cieszyna i Trzyńca leży po czeskiej stronie granicy.

Moja matka była nauczycielką a ojciec inżynierem elektrykiem. Rodzina ojca od stuleci żyła w Końskiej, niedaleko Śmiłowic. Ojciec w latach 30. studiował na politechnice w Wolnym Mieście Gdańsku. Przewodniczył organizacji polskich studentów. Dwa lata przed wojną ukończył studia i przeniósł się do pracy w Chorzowie, gdzie urodziła się moja siostra Helena. W czasie okupacji niemieckiej najpierw ukrywał się a potem odmówił podpisania volkslisty i jako prosty robotnik z naszywką „P” pracował w Opolu. Następnie zbiegł do Wiednia, gdzie dotrwał do końca wojny. Moja mama z dwójką dzieci przebywała w tym czasie u najbliższej rodziny – swoich i męża rodziców na Zaolziu.

Po wojnie Zaolzie przyłączono do Czechosłowacji i moi rodzice postanowili przeprowadzić się z powrotem do Chorzowa.

Ojciec został dyrektorem technicznym zakładu sieci energetycznych w Gliwicach. Mimo nacisków nie zapisał się do partii komunistycznej, co było ewenementem, w dodatku chodził do kościoła i mówił o tym publicznie. Był wielokrotnie przesłuchiwany i szykanowany. Zmarł w 1953 roku w wieku 44 lat.

W Chorzowie, w latach 1947 – 1953 uczyłem się w Szkole Podstawowej nr 24, a potem – w latach 1953- 1957 w Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego.

Po maturze rozpocząłem studia na Wydziale Mechaniczno – Energetycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Tam w 1963 roku uzyskałem dyplom magistra inżyniera mechanika-energetyka. Po ukończeniu studiów rozpocząłem pracę w Instytucie Inżynierii Chemicznej Polskiej Akademii Nauk w Gliwicach, gdzie w 1969 roku zdobyłem stopień doktora nauk technicznych. Właśnie tam poznałem Ludgardę Czaplę. W czerwcu 1974 r. wzięliśmy ślub. Przez następne lata, do dzisiaj pracowaliśmy w tym sam instytucie. W 1976 roku. urodziła się Agata, dzisiaj już aktorka teatru Ateneum w Warszawie z dorobkiem kilku premier teatralnych i filmowych.

W 1971 roku wyjechałem na staż naukowy w Uniwersytecie w Cambridge. Równocześnie z pracą w Instytucie prowadziłem zajęcia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, a później na Politechnice Opolskiej. Na początku lat osiemdziesiątych rozpocząłem prace z dziedziny ochrony środowiska, w szczególności ochrony powietrza. Wyniki prac naukowych wdrożyłem bezpośrednio w przemyśle, między innymi w postaci kilku instalacji odsiarczania spalin. W 1992 roku kierowałem ogólnopolskim zespołem specjalistów przy opracowywaniu ekspertyzy PAN w tej dziedzinie oraz współorganizowałem Konsorcjum Ochrony Powietrza. Byłem członkiem i Sekretarzem Naukowym Komitetu Naukowego Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN oraz Rady Redakcyjnej głównego polskiego czasopisma naukowego z tej dziedziny – „Inżynieria Chemiczna i Procesowa”. W międzyczasie zdobyłem stopień naukowy doktora habilitowanego, a następnie tytuł profesora nauk technicznych.

We wrześniu 1980 roku rozpoczęła się moja działalność w „Solidarności”. Wybrano mnie przewodniczącym Komisji Zakładowej Związku. Latem 1981 roku zostałem delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów „Solidarności”. Spotkało mnie i to wyróżnienie, że przewodniczyłem obradom jego drugiej tury. Później przewodziłem jeszcze IV, V i VI Krajowemu Zjazdowi Delegatów NSZZ „Solidarność”.

13 grudnia uniknąłem internowania, ukrywałem się. Niebawem, razem z kolegami, rozpoczęliśmy wydawanie nielegalnego, powielaczowego biuletynu „S”. Pierwszy numer ukazał się już w styczniu 1982 r. Razem z rozbudowywaniem sieci kolportażu odtwarzaliśmy struktury Związku: od Gliwic po Dąbrowę Górniczą, od Bytomia po Jastrzębie. Przez szereg lat działałem w podziemnych regionalnych i krajowych władzach „S”. Używałem wtedy konspiracyjnego pseudonimu „Karol”. Choroba córki przerwała w 1987 roku moją działalność konspiracyjną. Po zwycięstwie w 1989 roku powróciłem do pracy naukowej w pełnym wymiarze.

W lutym 1997 r. zostałem koordynatorem zespołu ekspertów gospodarczych AWS. Opracowany wtedy program AWS stał się jednym z głównych elementów zwycięskiej kampanii wyborczej do parlamentu. Zostałem posłem na Sejm RP. Tak spełniają się marzenia. Gdy miałem 15 lat, to wymyśliłem sobie, że najpiękniejsza rzecz, jaka mogłaby mi się w życiu wydarzyć, to zostać posłem w wolnej Polsce.

17 października zostałem desygnowany na szefa Rady Ministrów. Zaprzysiężenie Rady Ministrów, na mój wniosek, odbyło się 31 października. 10 listopada 1997 r. wygłosiłem w Sejmie Exposé, zaś w nocy z 10/11 listopada uzyskałem poparcie Sejmu dla przedstawionego składu RM i treści wystąpienia.

W styczniu 1999 roku zostałem przewodniczącym partii politycznej Ruch Społeczny AWS, która miała w parlamencie ponad stu posłów i senatorów. W 1998 postanowiliśmy z żoną powołać Fundację na Rzecz Rodziny. Zdaję sobie sprawę, że gospodarka wolnorynkowa sprawiła, że ludzie słabsi, mniej zaradni znaleźli się na granicy ubóstwa. Chcemy im pomagać. Zainicjowałem też doroczny konkursu Pro Publico Bono na najlepszą inicjatywę obywatelską w Polsce. W latach 2002 -2004 piastowałem funkcję prorektora ds. Nauki Akademii Polonijnej w Częstochowie i założyłem Polonijną Szkołę Dyplomacji.

OOd 2004 jestem posłem do Parlamentu Europejskiego, do którego dostałem się z najlepszym w Polsce wynikiem. W tym samym roku zostałem Wiceprzewodniczącym Europejskiego Forum Energetycznego oraz reprezentowałem Parlament Europejski podczas wyborów na Ukrainie, wspierając Pomarańczową Rewolucję. Byłem sprawozdawcą w ramach Siódmego Programu Strukturalnego na rzecz Badań i Innowacji, a także sprawozdawcą Europejskiego Planu Strategicznego w zakresie Energii i Technologii. Uzyskałem tytuł „Eurodeputowany 2006 w kategorii badania naukowe i technologie”, przyznawany przez „Magazyn Parlamentarny”, a także nagrodę „Biały Węgiel 2006”, przyznawaną przez Polskich Inżynierów. W 2007 Przewodniczący Pöttering uhonorował mnie statuetką gołębia, ufundowaną z okazji 60-tej rocznicy przyjęcia Deklaracji Praw Człowieka. W roku 2008 rankingi „Wprost” i „Rzeczypospolitej” uznały mnie najlepszym polskim eurodeputowanym.

W latach 2004-2009 byłem członkiem Komisji Przemysłu, Badań i Energii oraz Komisji Środowiska, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Należałem również do następujących delegacji Parlamentu Europejskiego: Komisja Współpracy Parlamentarnej UE- Ukraina, jak również Delegacja stosunków z krajami Azji Południowo-Wschodniej i ASEAN.

Osiągając w 2009 r. w wyborach do Parlamentu Europejskiego 400 000 głosów, okazałem się być najpopularniejszym polskim eurodeputowanym. Jednocześnie, 14 lipca 2009, zostałem wybrany na Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, zdobywając 555 spośród 644 ważnych głosów i stając się pierwszym Przewodniczącym z państw byłego Bloku Wschodniego. Zastąpiłem na tym miejscu niemieckiego Chrześcijańskiego Demokratę – Hans-Gert Pötteringa – a funkcję sprawowałem do 17 stycznia 2012 roku. Przez kolejne 2,5 roku, jako europoseł, zabiegałem o dokończenie wspólnego ryku energii w Europie a wiele z moich postulatów weszło w skład tzw. Unii Energetycznej. W maju 2014 wyborcy woj. Śląskiego po raz kolejny przyznali mi mandat europosła. Od lipca zeszłego roku przewodniczę komisji przemysłu, badań naukowych i energii oraz tzw. Konferencji Przewodniczących Komisji. Jestem też członkiem podkomisji bezpieczeństwa i obrony oraz delegacji do spraw stosunków ze zgromadzeniem parlamentarnym NATO oraz zastępcą w komisji spraw zagranicznych, delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Mołdawia jak i delegacji do zgromadzenia parlamentarnego Euronest.

Michał Boni – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Michał Jan Boni (ur. 10 czerwca 1954 w Poznaniu) – polski polityk i kulturoznawca. W 1990 i od 1992 do 1993 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej, w 1991 minister pracy i polityki socjalnej, od 2008 do 2009 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, od 2009 do 2011 minister-członek Rady Ministrów i przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów, od 2011 do 2013 minister administracji i cyfryzacji. Poseł na Sejm I kadencji, od 2014 deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji.

Wykształcenie

W 1973 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Prusa w Warszawie, uczęszczał do jednej klasy razem z Piotrem Glińskim. W 1977 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie kulturoznawstwa. W 1986 obronił pracę doktorską z socjologii kultury Stereotyp robotnika w kulturze polskiej na przełomie lat 40/50-tych. Specjalizuje się w zarządzaniu zasobami ludzkimi.

Działalność w okresie PRL

Po uzyskaniu dyplomu został zatrudniony jako pracownik naukowy na Wydziale Polonistyki, którego był studentem. Pracował tam do 1990. W 1980 roku zapisał się do „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego kontynuował działalność w jej podziemnych strukturach.

W stanie wojennym wszedł w skład władz Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego Wola, zrzeszającego około stu związkowych komisji, jednej z największych i najdłużej działających podziemnych struktur „Solidarności”. Od marca 1983 do września 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Wola”. W gronie jego współpracowników byli m.in. Andrzej Urbański i Maciej Zalewski – późniejsi posłowie na Sejm I kadencji. W drugiej połowie lat 80. włączył się również w działalność Duszpasterstwa Ludzi Pracy Wola i redagowanie podziemnego czasopisma „Praca”. W odradzającym się w 1989 związku zawodowym został członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej „S”, rok później stanął na czele Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

Działalność w okresie III RP

W 1990 sprawował urząd podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1991 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W wyborach parlamentarnych w 1991 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W Sejmie I kadencji pracował w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej. W rządzie Hanny Suchockiej ponownie zajmował stanowisko wiceministra pracy i polityki socjalnej (od 1992 do 1993).

W 1992 znalazł się jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa na liście Macierewicza. Zaprzeczył jakiejkolwiek współpracy, a w jego obronie wystąpili Zbigniew Bujak, Zbigniew Janas i Henryk Wujec. W 2007 wydał publiczne oświadczenie, podając, iż w 1985 funkcjonariusze SB za pomocą szantażu wymogli na nim podpisanie deklaracji współpracy. Oświadczył, że do podpisania tej deklaracji doszło po wielogodzinnej rewizji w jego domu po groźbach ujawnienia jego zdrady małżeńskiej i zamknięcia trzyletniego dziecka w milicyjnej izbie dziecka.

Po odejściu z Sejmu w 1993 Michał Boni jako ekspert współpracował z fundacjami polskimi i międzynarodowymi, m.in. z Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), Centrum Stosunków Międzynarodowych, Polsko-Amerykańską Fundacją Wolności, Instytutem Nauki o Człowieku w Wiedniu. Był przedstawicielem pracodawców polskich w Fundacji na rzecz Poprawy Jakości Życia w Dublinie, doradcą Konfederacji Lewiatan, członkiem Komitetu Naukowego Wsparcia Wspólnoty ds. Oceny NPR i Programów Operacyjnych oraz ekspertem współpracującym przy powstawaniu Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007–2013. Od 1994 do czasu objęcia funkcji w rządzie Donalda Tuska był doradcą w funduszu Enterprise Investors, zajmującym się inwestycjami typu private equity w Polsce i regionie Europy Środkowej.

Od 1994 należał do Unii Wolności, kierował strukturami tej partii w województwie mazowieckim. W latach 1997–2001 był szefem gabinetu politycznego ministra pracy i polityki socjalnej Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka. Zasiadał później w radzie programowej Forum Liberalnego. W 2007 współtworzył program wyborczy Platformy Obywatelskiej.

Od 9 stycznia 2008 do 15 stycznia 2009 był sekretarzem stanu w KPRM, 18 stycznia 2008 został szefem Zespołu Doradców Strategicznych premiera Donalda Tuska. 15 stycznia 2009 powołano go na urzędy ministra-członka Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Stałego Rady Ministrów. 11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd ministra administracji i cyfryzacji w drugim rządzie Donalda Tuska. W 2013 jako minister administracji i cyfryzacji został przewodniczącym powołanej wówczas Rady ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji Rasowej, Ksenofobii i związanej z nimi Nietolerancji. Z rządu, na wniosek premiera Donalda Tuska, został odwołany 27 listopada 2013.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Michał Boni zdobył mandat europosła VIII kadencji, kandydując z listy Platformy Obywatelskiej. W 2016 wszedł w skład rady Instytutu Obywatelskiego.

Krzysztof Hetman – Poseł do Parlamentu Europejskiego

Jestem absolwentem Wydziału Politologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS) w Lublinie. W 2002 roku ukończyłem studia podyplomowe w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Administracji w Lublinie.

Pracę zawodową rozpocząłem w 1999 roku w Otwartym Funduszu Emerytalnym. Od lipca 2002 r. do sierpnia 2005 r. pracowałem jako zastępca dyrektora, a następnie do maja 2007 r. jako dyrektor Departamentu Rozwoju Regionalnego Urzędu Marszałkowskiego w Lublinie. Byłem odpowiedzialny m.in. za planowanie przestrzenne województwa lubelskiego, wdrażanie i koordynację działań związanych z realizacją Strategii Województwa Lubelskiego na lata 2005-2020, Kontraktu Wojewódzkiego oraz Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR).

Od grudnia 2007 r. do grudnia 2010 r. pełniłem funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego. Odpowiadałem za sprawy związane z wdrażaniem Programu Rozwój Polski Wschodniej, programów Europejskiej Współpracy Terytorialnej (EWT) i Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa w latach 2007-2013 oraz za koordynację wdrażania programów regionalnych.

Od czerwca 2010 jestem prezesem Zarządu Wojewódzkiego PSL w Lublinie.

W dniu 1 grudnia 2010 r. zostałem wybrany na stanowisko Marszałka Województwa Lubelskiego. Funkcję tę sprawowałem do 30 czerwca 2014, kiedy to wybrany zostałem Posłem do Parlamentu Europejskiego.

W Parlamencie Europejskim zasiadam Komisji ds. Rozwoju Regionalnego, Komisji ds. Zatrudnienia i Spraw Społecznych oraz Komisji Ochrony Środowiska naturalnego, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności.

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ